Τα αξιοθέατα του Παρισιού

Οι μαθητές της Ε΄ τάξης στα πλαίσια του μαθήματος των Γαλλικών,εξερεύνησαν τις ομορφιές και τα αξιοθέατα της γαλλικής πρωτεύουσας και σας τα παρουσιάζουν.
Υπεύθυνη Εκπαιδευτικός:κ. Φωκά Δέσποινα

 Μουσείο του      Λούβρου !!!

♥ Το μουσείο του Λούβρου είναι ένα από τα μεγαλύτερα και παλαιότερα στον κόσμο. Βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού, στις όχθες του Σηκουάνα και εκθέτει 35.000 έργα τέχνης - το 8% των αποκτημάτων του, που υπολογίζονται στα 445.000 κομμάτια. Οι μόνιμες συλλογές του μουσείου καταλαμβάνουν συνολικά έκταση 60.600 τετραγωνικών μέτρων και ανάμεσα σε αυτές είναι και οι ελληνικές, που καλύπτουν^[ 25 αίθουσες .

               Οι πρώτες συλλογές

♥ Το Λούβρο έγινε μουσείο μετά την Γαλλική επανάσταση. Μέχρι τότε ήταν ανάκτορο των βασιλέων της Γαλλίας και πιο πριν απλώς φρούριο. Συγκεκριμένα το κτίριο που σήμερα στεγάζει το μουσείο οικοδομήθηκε σταδιακά στο πέρασμα των αιώνων αλλάζοντας σημαντικά μορφή ανάλογα με τις χρήσεις του.

Η Γαλλική Επανάσταση

♥ Η επανάσταση υπήρξε σταθμός για το Λούβρο, αφού χάρη σε αυτήν αποφασίστηκε το κτιριακό συγκρότημα να μετατραπεί οριστικά σε μουσείο και να ονομαστεί "Κεντρικό Μουσείο των Τεχνών", "Μουσείο της Δημοκρατίας" και μετά "Γαλλικό Μουσείο". Άρχισε να λειτουργεί ως μουσείο τον Αύγουστο του 1793. Τα ¾ των εκθεμάτων του προέρχονταν από τις βασιλικές συλλογές του παρελθόντος και το υπόλοιπο 1/4 προερχόταν από την κατασχεθείσα εκκλησιαστική περιουσία και τη δήμευση της περιουσίας των ευγενών της χώρας.

Αφροδίτη  της Μήλου

♥ Η Αφροδίτη της Μήλου είναι ένα πολύ γνωστό μαρμάρινο άγαλμα, της ελληνιστικής εποχής, το οποίο βρέθηκε την άνοιξη του 1820 σε αγροτική περιοχή της Μήλου, σε θέση αρχαίου οικισμού, από έναν αγρότη που λεγόταν κατά πάσα πιθανότητα Θεόδωρος ή Γεώργιος Κεντρωτάς. Ο ίδιος, λόγω των πολλών πιέσεων που δέχτηκε (από Γάλλους αρχαιολόγους και διπλωμάτες, από τους Έλληνες προκρίτους του νησιού και από τον που εκπροσωπούσε και την Υψηλή Πύλη, δηλαδή την κυβέρνηση των Οθωμανών) μάλλον δεν μπόρεσε να κερδίσει κάτι σημαντικό από το εύρημά του, αν και οι περισσότερες πηγές αναφέρουν ότι πήρε 400 γρόσια. Το άγαλμα, που βρέθηκε σε πάνω από 6 χωριστά κομμάτια, κατέληξε ένα χρόνο αργότερα στο Μουσείο του Λούβρου, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα. Στο μουσείο της Μήλου υπάρχει ένα πιστό αντίγραφό του, το οποίο έστειλε αργότερα ως δωρεά το Λούβρο.

Παναγία των Παρισίων

Η Παναγία των Παρισίων, γνωστή και ή απλούστερα Νοτρ Νταμ (χωρίς άλλο χαρακτηριστικό) είναι ο μητροπολιτικός χριστιανικός ναός της πόλης του Παρισιού και αποτελεί ένα από τα πλέον θαυμαστά αρχιτεκτονικά μνημεία του λεγόμενου οξυκόρυφου ή γοτθικού ρυθμού. Βρίσκεται στη νησίδα Σιτέ  ιλ ντε λα Σιτέ  του ποταμού Σηκουάνα , στο κέντρο της γαλλικής πρωτεύουσας.

Η κατασκευή του άρχισε το 1163 και τον θεμέλιο λίθο έθεσε ο Πάπας Αλέξανδρος Γ΄ και ο Βασιλεύς Λουδοβίκος Ζ΄ της Γαλλίας. Ο Ναός αποπερατώθηκε περί τα μέσα του 13ου αιώνα. Το 1699 υπέστη ακρωτηριάσεις, με το δικαιολογητικό της επισκευής του. Τα πλέον άξια ιδιαίτερης προσοχής σημεία, που προκαλούν το θαυμασμό της αρχιτεκτονικής του ναού, είναι η υπέροχη πύλη με τον υπεράνω αυτής τεράστιο ρόδακα και τις δύο εκατέρωθεν αυτής πύλες, τα περίφημα γλυπτά, τα δύο κωδωνοστάσια ύψους 68 μ. καθώς και ο εσωτερικός διάκοσμος με τα έξοχης υαλογραφικής τέχνης παράθυρα.

ΛΙΓΕΣ ΦΟΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ

Πάλε Γκαρνιέ

♥ Το Παλέ Γκαρνιέ είναι μία όπερα 1.979 θέσεων στο Παρίσι, η οποία κτίστηκε από το 1861 μέχρι το 1875, προορισμένη να γίνει η έδρα της Όπερας του Παρισιού. Αρχικά ονομαζόταν  επειδή βρισκόταν στο Boulevard des Capucines στο 9ο γεωγραφικό διαμέρισμα του Παρισιού, αλλά συντομα έγινε γνωστό ως Palais Garnier (αναγνώριση της χλιδής και του αρχιτέκτονά του, Σαρλ Γκαρνιέ. Το θέατρο αποκαλείται και Opéra Garnier και ιστορικά είναι γνωστό ως Opéra de Paris  ή πιο απλά Opéra, καθώς ήταν η πρωταρχική λυρική σκηνή στο Παρίσι, αλλά και έδρα του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού, μέχρι το 1989, όταν η Opera Bastille άνοιξε τις πύλες της στην περιοχή της Βαστίλλης. Η αίθουσα του Παλέ Γκαρνιέ χρησιμοποιείται πλέον κυρίως για παραστάσεις μπαλέτου.

            

                Η Νίκη της Σαμοθράκης

♥ Η Νίκη της Σαμοθράκης είναι μαρμάρινο γλυπτό άγνωστου καλλιτέχνη της ελληνιστικής εποχής που βρέθηκε στο ναό των «Μεγάλων Θεών» ή Καβείρων στη Σαμοθράκη, και παριστάνει φτερωτή τη θεά Νίκη. Το γλυπτό εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου από το 1884. Είναι μία από τις τρεις φτερωτές Νίκες που βρέθηκαν στο ναό της Σαμοθράκης. Οι άλλες δύο εκτίθενται η μεν πρώτη, που αποτελεί ρωμαϊκό αντίγραφο και το βρήκαν Αυστριακοί αρχαιολόγοι, στο μουσείο Kunsthistorisches Museum της Βιέννης και η δεύτερη, που βρέθηκε από την αμερικανική αποστολή του Karl Lehmann και της Phyllis Williams-Lehmann το 1949, στο αρχαιολογικό μουσείο της Σαμοθράκης. Ο Lehmann και η σύζυγός του βρήκαν αργότερα (το 1950) σε ανασκαφές και τμήματα του δεξιού χεριού του αγάλματος^[1]. Λίγους μήνες μετά το ίδιο ζευγάρι αρχαιολόγων εντόπισε και δάχτυλα του δεξιού χεριού της ίδιας Νίκης στο προαναφερόμενο αυστριακό μουσείο, που τα είχε ακαταχώρητα και δεν γνώριζε ότι ανήκαν σε εκείνην. Η δεξιά παλάμη της ανασυστάθηκε αποκαλύπτοντας ότι δεν κρατούσε σάλπιγγα όπως πολλοί πίστευαν μέχρι τότε και εκτίθεται επίσης στο Λούβρο, σε χωριστή βιτρίνα κοντά στο άγαλμα.

   

  Λίγες φωτογραφίες

Μουσείο Ροντέν

ο μουσείο Ροντέν βρίσκεται στο Παρίσι και αποτελεί μουσείο αφιερωμένο στο έργο του Γάλλου  γλύπτη Ογκίστ  Ροντέν.

Το κτίριο που στεγάζει σήμερα το μουσείο στέγαζε προηγουμένως το ξενοδοχείο Biron στο οποίο διέμενε ο Ροντέν από το1908 μέχρι τον θάνατό του. Το 1912, το γαλλικό κράτος σχεδίαζε την κατεδάφιση του ξενοδοχείου αλλά ο Ροντέν έπεισε τις αρχές να διατηρηθεί το κτήριο και να μετατραπεί αργότερα σε μουσείο όπου θα εκτίθενται τα έργα του, με αντάλλαγμα την παραχώρηση εκ μέρους του όλων των έργων του στη γαλλική κυβέρνηση.

Λειτούργησε για πρώτη φορά το 1919. Στα εκθέματά του συμπεριλαμβάνονται και έργα άλλων καλλιτεχνών, όπως του Βίνσεντ βαν Γκογκ, που είχαν παραχωρηθεί στον Ροντέν. Επιπλέον, μία αίθουσα είναι αφιερωμένη σε έργα της γλύπτριας Καμίλ  Κλοντέλ, συνεργάτιδας και συντρόφου του Ροντέν.

Λίγες Φωτογραφίες

Ο Πύργος του Άιφελ

Ο πύργος του Άιφελ  είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης του Παρισιού. Κατασκευάστηκε το 1889 από τον μηχανικό Γουστάβο  Άιφελ και σήμερα αποτελεί ένα από τα γνωστότερα κτίρια στον κόσμο. Με ύψος 325 μέτρα (300 χωρίς την κεραία) ήταν το πιο ψηλό κτίριο στον κόσμο μέχρι που το ξεπέρασε το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ της Νέας Υόρκης το 1931. Έχει βάρος 10.100 τόνους και η κατασκευή του είναι τόσο σταθερή, ώστε παρεκκλίνει μόλις έως 7,5 εκατοστά με σφοδρό άνεμο.

Έχει τρία επισκέψιμα επίπεδα, καθένα προσβάσιμο με σκάλες ή με ανελκυστήρα. Για την άνοδο μέχρι το πρώτο επίπεδο χρειάζονται 300 βήματα (το ίδιο και για το δεύτερο). Το τρίτο και μεγαλύτερο επίπεδο είναι προσβάσιμο μόνο με τον ανελκυστήρα. Τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο επίπεδο διαθέτουν εστιατόριο.

Αρκετές Φωτογραφίες

        Αψίδα του Θριάμβου

♥ Το μνημείο της Αψίδας του Θριάμβου είναι νεοκλασικό αρχιτεκτόνημα - μνημείο μορφής θριαμβικής αψίδας. Βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού επί της πλατείας του Αστέρα , σήμερα ονομαζόμενης πλατείας Σαρλ ντε Γκωλ 

        

            Ιστορικό

♥ Την επομένη της νίκης του στο Αούστερλιτς ο Γάλλος Αυτοκράτορας Ναπολέων ο Α' είπε, απευθυνόμενος προς το στράτευμά του: "Δεν θα επιστρέψετε στις εστίες σας, παρά μόνο περνώντας κάτω από αψίδες θριάμβων". Έδωσε εντολή για την κατασκευή της στις 18 Φεβρουαρίου 1806. Την εκπόνηση των σχεδίων ανέλαβε ο αρχιτέκτονας Ζαν Σαλγκρέν, αντλώντας την έμπνευσή του από την αρχαιότητα. Οι διαστάσεις της είναι 55 μ. ύψος, 45 μ. μήκος και 22 μ. βάθος, ενώ το ύψος της κεντρικής αψίδας είναι 29,2 μ. και το πλάτος της 14,62 μ. Η πλαϊνή (μικρότερη) αψίδα έχει ύψος 18,7 μ. και άνοιγμα 8,45 μ. Οι εργασίες θεμελίωσής της κράτησαν δύο χρόνια. Η κατασκευή, όμως, εγκαταλείφθηκε ύστερα από τις ήττες του Ναπολέοντα στην εκστρατεία του στη Ρωσία το 1812 και άρχισαν πάλι ύστερα από εντολή του βασιλέα Λουδοβίκου - Φιλίππου του Α'  το 1832, ο οποίος αφιέρωσε το έργο στη δόξα των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων, για να ολοκληρωθούν το1836 κάτω από την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Γκιγιώμ Μπλουέ, ο οποίος δεν άλλαξε τη σχεδίαση του Σαλγκρέν. Η απλή σχεδίαση και το τεράστιο μέγεθος του μνημείου είναι τυπικά χαρακτηριστικά του ρομαντικού νεοκλασσικισμού του τέλους του 18ου αιώνα.

             Θέση

 ♥Στην κυκλική πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ συγκλίνουν δώδεκα μεγάλες λεωφόροι της πόλης, οι οποίες χαράχτηκαν το 19ο αιώνα με την προτροπή του βαρόνου Ζωρζ Εζέν Οσμάν, τότε Νομάρχη της περιφέρειας του Σηκουάνα. Οι λεωφόροι αυτές σχηματίζουν γύρω από την πλατεία ένα αστέρι, γι' αυτό και η πλατεία ονομάστηκε αρχικά πλατεία του Άστρου. Η γνωστότερη από τις λεωφόρους αυτές είναι η Λεωφόρος Ηλυσίων Πεδίων η οποία την συνδέει με την πλατεία Κονκόρντ, σε απόσταση 2,2 χιλ.

     Κατακόμβες

Η ιστορία των κατακομβών ξεκινά με την άνθηση του πληθυσμού του Παρισιού. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι πλημμύρισαν την πυκνοκατοικημένη πόλη, άρχισαν να υπάρχουν σοβαρά προβλήματα με τον υπερπληθυσμό των νεκροταφείων. Γύρω από το 12ο αιώνα, το πρόβλημα αυτό έγινε περισσότερο πιο σοβαρό. Οι πλούσιοι μπορούσαν να αντέξουν 

ακόμη να θάβουν τους δικούς τους σε ακριβά νεκροταφεία , αλλά τα σώματα των φτωχών είχαν οι πλημμυρήσει τους δρόμους του Παρισιού. Ως λύση σε αυτό, δημιουργήθηκαν νεκροταφεία για τους φτωχούς. Οι φτωχοί θάφτηκαν με λιγότερο βασιλοπρεπή στυλ μέσα σε σάκους έβαζαν τα πτώματα και ρίχνονταν σ έναν μαζικό τάφο. Η λύση αυτή χρησιμοποιήθηκε για ένα διάστημα έτσι και άλλα οικόπεδα ¨νεκροταφεία¨ μαζικής ταφής για τους φτωχούς καθιερώθηκαν.

Ωστόσο, από τον 17ο αιώνα, ακόμη και στους μαζικούς τάφους των άστεγων υπήρχε πρόβλημα χωρητικότητας και οι συνθήκες υγιεινής γύρω από τους μαζικούς τάφους γινόταν αφόρητη.

Ο Alexandre Lenoir είχε πρώτος την ιδέα να χρησιμοποιούνται οι κενές υπόγειες σήραγγες στα περίχωρα της πρωτεύουσας ως οστεοφυλάκιο. Ο διάδοχός του, Thiroux de Crosne, διάλεξε ένα μέρος για την εκταφή και μεταφορά όλων των νεκρών του Παρισιού »ο υπόγειος ενταφιασμός ξεκίνησε το 1786. Στην αρχή οι κατακόμβες ήταν απλώς ένα μέρος για να τοποθετούνται τα οστά των νεκρών. Κατόπιν ο Louis-Etienne de Héricart Thury ανέλαβε την ευθύνη για το οστεοφυλάκιο όπου έγινε ένα έργο τέχνης.

Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Η Βασιλική Σακρέ Κερ βρίσκεται στην Μονμάρτρη που είναι γνωστή για τους πολλούς πλανόδιους καλλιτέχνες της, που συχνάζουν εκεί από το 1880. Το όνομα Montmartre, μια περιοχή γύρω από ένα λόφο του 18ου διαμερίσματος, βόρεια του κέντρου του Παρισιού, λέγεται ότι πρέπει να προέρχεται είτε από το Όρος των Μαρτύρων ή από το Όρος του Άρη.

Μέχρι το 1873, όταν ήταν η εκκλησία Sacre-Coeur χτίσθηκε στην κορυφή του λόφου, η Μονμάρτρη ήταν ένα μικρό χωριό που κατοικούνταν επί το πλείστον από αγρότες. Το σχέδιο για την κατασκευή της Βασιλική της Ιερής Καρδιάς ξεκίνησε από μια ομάδα πολιτών με επιρροή στα κοινά. Οι λόγος για την κατασκευή αυτού του ναού ήταν διττός: είχαν υποσχεθεί να οικοδομηθεί μια εκκλησία, εάν το Παρίσι γλίτωνε από την καταστροφή του πόλεμο με τους Πρώσους και επίσης είδαν την ήττα του Γάλλων στο πόλεμο με την Πρωσία το 1870 ως ηθική καταδίκη τους για τις αμαρτίες της ζωής του Παρισιού.